عوامل تأثیر گذار بر شرایط هوایی استخر (قسمت اول)

تهویه مطبوع استخر ها

همیشه این سوال پیش می آید که که چه عواملی بر شرایط هوایی استخر تاثیر می گذارد و سبب می شود تا محیط داخل آن قابل استفاده باشد. در بحث تهویه مطبوع استخر همانند تمامی مكان های سربسته لازم است تا برای تامین شرایط مطلوب هوای داخل سالن از چهار عامل دمای هوا،رطوبت نسبی هوا،جریان هوا و كیفیت هوای سالن کمک گرفته شود و این عوامل مورد کنترل قرار بگیرند. در این مکان ها به دلیل رطوبت بالای محیط، تامین چهار عامل یاد شده باید با در نظر گرفتن رطوبت نسبی،دمای هوا،دمای آب و كیفیت هوای داخل انجام بگیرد تا علاوه بر ایجاد محیط مناسب و مطابق با استاندارد های مشخص شده، کنترل رطوبت استخر به درستی انجام پذیرد. اما موضوعی که باید به آن توجه ویژه ای شود، رطوبت نسبی محیط است که بیش از سایر عوامل مشكل ساز است. زیرا بالا بودن رطوبت نسبی هوا نه تنها شرایط آسایش و سلامت شناگران را از بین می برد، بلكه در دراز مدت صدمات جبران ناپذیری را به سازه ساختمان و تجهیزات موجود در آن وارد می نماید. این محتوا در دو قسمت ارائه خواهد شد.

کنترل دمای محیط: برای كنترل دمای آب و هوایی از دو ترموستات استفاده می گردد. به شکلی كه برای كنترل دمای هوا از یك نوع ویژه و برای كنترل دمای آب آن از یک نوع دیگری استفاده شده است. به ترموستاتهایی كه برای كنترل دمای آب مورد استفاده قرار می گیرند اصطلاحا آكوستات گفته می شود که این نوع ترموستاتها مجهز به حسگر هستند و معمولا در دامنه دمایی 32 – 380C كاربرد دارند و مورد استفاده قرار می گیرند.

كنترل رطوبت فضا: به طور كلی بدن انسان نسبت به تغییرات رطوبت نسبی بسیار حساس بوده و نوسانات رطوبت نسبی هوا، خارج از محدوده چهل تا شصت درصد احتمال رشد باكتری ها ،قارچ ها و كپك ها را نیز افزایش می دهد كه نتیجه آن كاهش كیفیت هوای داخل است و در ادامه ایجاد بیماری و مشکل است. برای افرادی كه در داخل مشغول شنا هستند، رطوبت نسبی پنجاه تا شصت درصد بیشترین آسایش را به همراه خواهد داشت. در صورتی كه رطوبت نسبی كمتر از پنجاه درصد باشد، نرخ تبخیر آب از سطح پوست افزایش می یابد كه موجب احساس سرمای ناخوشایندی برای شناگرانی که تازه از آب خارج می شوند را به همراه دارد.رطوبت نسبی بیش از شصت درصد نیز احتمال رشد قارچ ها و كپك ها در محیط داخل استخر، سرعت تقطیر بخار آب بر روی سطوح داخلی و تخریب سازه و تجهیزات موجود در استخر را افزایش می دهد. در تمامی استخرهای سرپوشیده، رطوبت نسبی به زیر در محدوده پنجاه تا شصت درصد نگه داشته و معمولا به زیر پنجاه درصد كاهش داده نمی شود، از مهم ترین دلایل درباره این موضع می توان به دو دلیلی اصلی اشاره نمود.

• در رطوبت نسبی كمتر از پنجاه درصد، به دلیل تبخیر سریع آب از روی پوست، سبب می شود تا حس ناخوشایندی را برای شناگران، زمانی که از آب خارج می شوند را به همراه داشته باشند.
• صرف نظر از عوامل دیگر، در این مکانها به دلیل تبخیر دائمی آب از كاسه استخر و شرایط بسیار مرطوب داخل،كاهش رطوبت نسبی فضای داخل به زیر چهل درصد مستلزم صرف هزینه بسیار زیادی می شود که انجام آن برای هر مجموعه ای امکان پذیر نیست .در حالی كه رطوبت نسبی بالای پنجاه درصد با صرف هزینه ای منطقی و قابل قبول امكان پذیر است و به راحتی قابل اجراست.

روش های رطوبت گیری استخرها

به طور كلی رطوبت گیری از هوا به یكی از دو روش زیر امكان پذیر است و دارندگان استخر می توانند از این روش بهره مند شوند:

1. رطوبت گیری با استفاده از نمك های جاذب رطوبت: در این حالت با استفاده از نمك های جذب رطوبت مانند سیلیكات ها که تمایل بسیار زیادی به جذب رطوبت دارند، این کار انجام می گیرد. نمك ها پس از جذب رطوبت به وضعیت اشباع رسیده و قابلیت جذب خود را از دست داده و برای استفاده مجدد باید آنها را به نحوی احیا نمود.
2. رطوبت گیری با استفاده از سطوح سرد(سیستم های رطوبت گیری مكانیكی): یكی از متداولترین روش های رطوبت گیری در سیستم تهویه مطبوع استخرها،رطوبت گیری با استفاده از كوئل سرمایی است که در این سیستم با استفاده از روشی خاص و با عبور هوای مرطوب از روی كوئل سرد دستگاه های هوا رسان یا كوئل های انبساط مستقیم،رطوبت موجود در آن تقطیر شده و در عمل فرآیند رطوبت گیری اتفاق می افتد. البته در استخرها كه اساسا از سیستم سرمایش هوا استفاده نمی گردد، هدف از به كارگیری كویل سرد صرفا رطوبت گیری است بنابراین در صورت به كارگیری سیستم رطوبت گیری مكانیكی در استخرها لازم است ابتدا هوای سردی كه رطوبت آن نیز گرفته شده است، پیش از ارسال به داخل سالن مجددا با استفاده از كوئل آب گرم، آب گرمكن های الكتریكی یا عبور از كویل گرم كندانسور دستگاه رطوبت گیر مجددا گرم شود تا این چرخه به بهترین شکل اتفاق بیفتد.